W ocenie NSA w świetle przepisów ordynacji podatkowej: „brak jest podstaw 
do przyjęcia, że z okoliczności wydania korzystnej interpretacji podatkowej 
dla swojego kontrahenta, nawet jeżeli jest to druga strona opisanej we 
wniosku transakcji, wnioskodawca może wywodzić konieczność wydania 
interpretacji o tej samej treści, która została wydana w odniesieniu do 
kontrahenta.


Należy wskazać na zasadę legalizmu (art. 7 Konstytucji RP) 
stanowiącą, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w 
granicach prawa. Jak zauważono już w orzecznictwie interpretacje prawa 
podatkowego wydawane na podstawie art. 14b § 1 O.p. mają ze swej istoty 
charakter indywidualny i jednostkowy. Każdy ma prawo wystąpić o taką 
interpretację w swojej indywidualnej sprawie i uzyskać stosowną do 
przedstawionego stanu faktycznego informację o jego sytuacji prawnej. 
Jednakże z interpretacji wydanej na rzecz innego podatnika nie można 
wywodzić korzystnych dla siebie skutków prawnych, jeżeli pozostają one w 
sprzeczności z prawidłową wykładnią prawa materialnego. Poza tym należy 
wskazać, że przepisy Ordynacji podatkowej w szczególnych przypadkach 
przewidują tryb weryfikowania i zmiany już udzielonych interpretacji prawa 
podatkowego. Przykłady odmiennych interpretacji mogą zaś wskazywać na 
trudności interpretacyjne poszczególnych instytucji prawa podatkowego 
(podobnie wyrok NSA z dnia 12 lutego 2013r., II FSK 1246/11”